Dit verhaal is ook te beluisteren.

Deze zomer ging ik weer eens naar Lowlands. Ik moest er werken. Ik zeg het maar meteen: ik ben zo iemand geworden die alleen nog naar festivals gaat uit professioneel oogpunt. Echt lol maken lukt me op zo’n afgeladen terrein al een jaar of tien niet meer. In elk geval niet sinds ik geobsedeerd raakte door dranghekken. Daarover later meer. 

Hoe dan ook bevond ik me deze zomer toch weer in het epicentrum van wat we in de hedendaagse maatschappij zien als de default-vorm van losgaan. Het feestje der feestjes, het ultieme de boel de boel, lekker met de meiden (m/v/x), yolo for life – of in elk geval dit weekend. 

Vooraf galmde het in mijn omgeving al van de niet te missen acts en dj’s en hun plekken in de blokkenschema’s – de meesten hadden hun partyroute al uitgestippeld via de speciale Lowlands-app. Tijdens het weekend zelf kwam er zoals altijd een tamtam op gang met een snel- en nauwkeurigheid waar het gemiddelde...