Wat we, de mens, Nederland en de wereld nodig hebben, is engagement en hoop. Het een kan moeilijk zonder het ander: als je je geen betere wereld kunt voorstellen, dan zul je je er ook niet snel voor inzetten. Dan kom je in de jaren tachtig van de vorige eeuw terecht, waarin werkloosheid, woningcrisis en wapenwedloop het gemoed bepaalden. De situatie leek uitzichtloos. De slogan No future werd op muren en leren jassen gekalkt. Doe Maar zong over De Bom (‘Laat maar vallen, want het komt er toch wel van’) en ook de Spaanstalige hit Vamos a la playa van het Italiaanse duo Righeira gaat over de atoombom: ‘Laten we naar het strand gaan. De bom is ontploft. De straling roostert en kleurt blauw.’

Toch was er wel engagement. In 1981 gingen 400.000 mensen de straat op tegen de plaatsing van kernwapens en twee jaar later was ik als kleine jongen een van de ruim half miljoen demonstranten. Maar was er ook hoop? Of vooral angst dat die dingen hier zouden ontploffen en ons zouden...