‘Hussein, ik hou echt van die man’, grijnst de Palestijns-Syrische journalist Mutasim Khalaf. We zitten op een terras uitkijkend over een gigantische afgraving midden in de stad. Hier, in het oude Hijaztreinstation van Damascus, zou het Assadregime ooit een metrostation bouwen. Maar verder dan het graven van het gat kwam het niet. Nu zit er een café in het station, met uitzicht op een van de vele loze beloftes van Bashar al-Assad.

De twee vrienden, Hussein (29) en Mutasim (32), zijn erg close – hoewel ze elkaar nog maar een halfjaar kennen. Ze ontmoetten elkaar in de zomer van 2024 via gezamenlijke vrienden in hun stamkroeg in Beiroet. Hun ontluikende vriendschap bereikte bijna mythische proporties in de eindfase van de oorlog met Israël, toen in de laatste uren voor het staakt-het-vuren de IDF (Israeli Defense Forces) de bombardementen op Beiroet flink opvoerde en in veel wijken van de stad evacuatiebevelen werden afgekondigd – waaronder voor het appartement van Mutasim....