Op de hoek van de straat, in de schaduw van een rieten afdak, hangen de jongens van de ‘ojeks’. Ojeks zijn scooters waar je achterop springt zodat de jongens je voor 15.000 rupiah (nog geen euro) van A naar B brengen. Elke dag loop ik een paar keer langs en inmiddels groeten we elkaar hartelijk.

De scooterjongens kauwen op betelnoten, waarvan hun tanden bloedrood kleuren. De noten geven een lichte roes waarop ze de dag doorkomen. Ze vechten een oorlog uit met Gojek, zoals Amsterdamse taxi-chauffeurs dat ooit deden met Uber. Gojek is de Uber van Azië. Een uitkomst voor wie hier de weg niet kent: via hun app komt de dichtstbijzijnde auto of scooter aangesneld om je naar je bestemming te brengen. Alleen, vandaag komen ze maar niet.

De avond begint te vallen. Ergens in de stad wacht Juliana Katebu op me, mensenrechtenadvocaat en jarenlang actief bij het Secretariaat voor Gerechtigheid en Vrede van het bisdom Jayapura. 

café sunset

Als de Gojek er een kwartier later nog niet is,...