We mogen best trots zijn op onze prachtige taal.

Toch betrapte ik mezelf erop dat ik tegen mijn vriendin zei: ‘Niemand spreekt Nederlands en we spreken allemaal Engels, dus dat kun je beter leren, aan Nederlands heb je niks.’ Ze keek me teleurgesteld aan. De laatste weken had ze elke dag op haar telefoon woordjes geoefend. ‘Hond! Kat! Giraffe! Ik ben een vrouw!’ Inmiddels kan ze zichzelf in het Nederlands voorstellen en de hele dierentuin opnoemen. Die trotse glimlach waarmee ze net de hele kamer verlichtte, was echter in één klap weg. De schuldige: ikzelf, de botte Hollander die niet eens zijn eigen taal waardeert.

De volgende ochtend moet ik op reportagereis en stap een overvolle trein in richting het vliegveld. Ik erger me aan de zomerhitte van Tokio. Aan de zee van mensen die aan de handgrepen hangen en hun zweetoksels ongemakkelijk dicht bij mijn neusgaten brengen. Tegenover me hebben drie buitenlandse jongens schaarse zitplekken weten te veroveren. ‘Ik ben verzot...