Apathisch kijkt Mustapha – lang haar, joggingpak, slippers – op de bank in de woonkamer naar een herhaling van het ochtendjournaal. Het is half elf. Op Zohrab na, die aan tafel bezig is met een 1500 stukjespuzzel, zijn de andere negen bewoners van afdeling Noord 1 in het kader van hun arbeidstherapie aan het werk op de productieafdeling, de houtwerkplaats, in de keuken of de wasserij. Om twaalf uur zullen ze terugkomen voor de warme lunch die dagelijks op de afdeling wordt geserveerd; vandaag schaft de pot couscous met kip en groenten.

Eerder die ochtend had ik op het werkterrein al een rondleiding gekregen en met enkelen kennisgemaakt. In tegenstelling tot de andere klinieken die ik bezocht, dragen alle tbs’ers hier als werkkleding verplicht een rood shirt en zwarte broek. ‘Om veiligheidsredenen moeten we snel kunnen zien wie medewerker is en wie patiënt’, had het afdelingshoofd van Noord 1 me uitgelegd.

Mustapha nodigt me uit in een stoel naast hem. Hij wacht op de imam...