In de politiek draait alles uiteindelijk om geld, in dit land van kruideniers en krentenwegers. Zelfs als het gaat om een ereschuld. 

Dat bleek al in de nasleep van het bloedbad van Rawagede op West-Java in 1947, waarbij 431 Indonesische dorpelingen door Nederlandse militairen werden vermoord. De krijgsmacht stopte de zaak in de doofpot, waarna de nabestaanden 64 jaar lang moesten wachten tot de Nederlandse Staat in 2011 eindelijk een schadevergoeding toekende, door de onvermoeibare inzet van de Stichting Comité Nederlandse Ereschulden en advocate Liesbeth Zegveld. Jarenlang had de landsadvocaat gesteld dat de zaak verjaard zou zijn, en had hij de staat geadviseerd vooral niet tot schadevergoeding over te gaan, want dat zou ‘een precedent’ kunnen scheppen voor slachtoffers van andere conflicten waar de Nederlandse Staat bij betrokken was geweest, en dat zou wel eens in de papieren kunnen lopen. Uiteindelijk kon nog maar een handjevol stokoude overlevenden van Rawagede...