De eerste luier die ik zal verschonen, is vermoedelijk die van mijn vader. Niet dat dit momenteel aan de orde is; mijn vader is een vitale man. Maar gezien ons leeftijdsverschil (hij is 72, ik 21) lijkt dit scenario onafwendbaar. Volgens de gangbare gezondheidsscenario’s liggen er nog een paar gezonde jaren in het verschiet voordat parkinson, alzheimer of andere kwalen hem in een rolstoel of verzorgingstehuis dwingen.

Het bezorgt me de bibbers. En op internet wemelt het van de jongeren die op discussieplatforms hetzelfde gevoel beschrijven. In de toekomst zal een steeds groter wordende groep onze angst delen. Want het aantal oude vaders stijgt hard.

Misschien voelen mannen geen haast om aan kinderen te beginnen omdat de samenleving oude vaders ophemelt. We noemen vaders op leeftijd wijs, kapitaalkrachtig en ervaren, blijkt uit sociologische studies. Kan kloppen. Maar we zijn ons onvoldoende bewust van de narigheid die oud vaderschap met zich meebrengt. Voor hun kinderen.

Mocht...