‘Veel journalisten begrijpen dit niet, maar op het slagveld ben ik er niet mee bezig dat ik een vrouw ben. Ik ben bezig met niet doodgeschoten worden.’

Het is een zonovergoten lenteochtend in Kyiv, en ik zit op een terras met Yaryna Chornohuz. Ze is een van de ontzagwekkendste vrouwen die ik ooit heb ontmoet. Klein van stuk, 29 jaar, tenger, met een enorme bos lange witte dreads en het gezicht van een engel op een prerafaëlitisch schilderij. Dichter is ze, maar sinds 2019 zit ze ook in het leger. Daar heeft ze zichzelf vrijwillig voor aangemeld, zoals elke vrouw in het Oekraïense leger vrijwillig dient. Alleen mannen hebben dienstplicht. Aanvankelijk was ze hospik, maar toen haar geliefde in 2020 omkwam aan het front, meldde ze zich aan voor een gevechtspositie.

Haar opmerking dat ze aan het front niet bezig is met haar vrouw zijn – natúúrlijk niet – maakt dat ik wat ongemakkelijk op mijn stoel heen en weer schuif. En dat terwijl ik me al moeilijk een houding weet te...