‘Wat voelen we, Lara?’

‘BOOS.’

‘En waarom voelen we ons zo, Lara?’

‘BOOS.’ 

‘Nee, Lara. Vertel even waarom je net je speeltjes tegen de muur hebt gegooid. Is het omdat je boos bent op papa?’

‘BOOS.’

‘Ja. Maar weet je nog Lara: we leren vertellen waarom we dingen voelen. Ben je boos omdat papa zei dat je niet meer mag spelen en direct in bad moet?’

‘BOOS.’ 

Ik zit in Schotland, in het huis van twee goede vrienden. Omdat ze allebei psychiaters zijn, zijn ze onder de (volgens mij nogal hilarische) veronderstelling dat ze hun driejarige kunnen leren te vertellen wat ze voelt. 

Deel van de opvoedtechniek is ook dat hun dochter gelimiteerde tablet-, telefoon-, beeldscherm- en suikerinname krijgt. Doel: dat je kind enigszins beheerst blijft zodat jij door kunt met je leven. 

Ik vraag mijn vriend of zijn opvoedmethodiek volgens hem werkt. ‘Eerlijk gezegd, Nina’, zegt hij, terwijl kleine Lara inmiddels naakt en gillend door het huis rent (‘BOOS!...