De ziekte maakte dat hij langzaam, maar onverbiddelijk aftakelde. Hij werd een wandelend skelet. Hij kon steeds minder, maar hij wilde nog steeds meer. Zijn vitaliteit was zo groot dat hij soms dacht te knappen. Geen denken aan dat hij zich met een ‘zieke tevreden lach’ aan de dood zou overgeven. Hij gaf er de voorkeur aan om ‘spartelend te sterven onder een berg ijdele hoop.’

Het is onvermijdelijk om aan W.N.P. Barbellion te denken bij de essays en dagboekaantekeningen van Lieke Marsman in Op een andere planeet kunnen ze me redden. Barbellion, hét voorbeeld van een doodziek iemand die, net als Marsman, niet dood wilde, leefde van 1889 tot 1919. Hij was de schrijver van The Journal of a Disappointed Man. ‘He was as greedy as a shark for life,’ schreef zijn broer.

Wanneer Lieke Marsman te horen krijgt dat de dokters haar niet veel kans meer geven en ‘zinloos lijden’ willen voorkomen, speelt bij haar de ‘ijdele hoop’ op. Ze stelt de pertinente vraag: ‘Wie...