Hiep, hiep, hoera! Over een paar dagen word ik weer buitengesloten. Voor de verandering eens niet vanwege mijn huidskleur. Nee, dit keer is mijn muzieksmaak het probleem.

Nog een paar nachtjes slapen en dan bepaalt het songfestivalcommittee (beter bekend als: Cornald Maas & friends) wie ons land vertegenwoordigt op het grootste liedjesfestijn ter wereld. Mijn inzending, een punkliedje over de schubbige vingertoppen van een crush, komt vermoedelijk niet door de ballotage. Wie in het verleden duikt, ziet dat Cornald & friends haast obsessief kiezen voor popmuziek op het songfestivalpodium.

Hypocriet, aangezien mensen als Cornald de zangwedstrijd met graagte tot diversiteitswalhalla bombarderen. Die bijnaam ontlenen ze aan het feit dat homoseksuelen, behalve bij GGD-loketten en in de Amsterdamse Reguliersdwarsstraat, nergens zo sterk zijn vertegenwoordigd als bij het songfestival. Toch, diversiteit heeft meer om het lijf dan het geslacht van de partner met wie je de liefde bedrijft....