Verliefd word je doorgaans niet in een filiaal van de Hema. Toch gebeurde het me laatst. Zij en ik stonden bij het schap met pepernoten. Meteen staarde ik naar de stroopkleurige vlekjes op haar huid, naar haar haar dat in sliertjes voor haar wenkbrauwen bungelde. Echt gelovig ben ik niet, maar op dat moment stelde ik vast dat God zich in het zweet moest hebben gewerkt tijdens haar schepping. Ze tikte op mijn schouder. Ik hoopte dat dit een uitnodiging was tot het maken van baby’s.

Helaas, ze keek naar het pepernotenschap, fronste en vroeg: wat vind jij eigenlijk van Zwarte Piet?

Het was oktober: de tijd van het jaar waarin witte mensen mij voortdurend vragen naar mijn ervaringen met Zwarte Piet. Wat voedt toch hun interesse? Ik bedacht twee theorietjes.

Theorie 1: mensen zijn slecht en zelfzuchtig.

Misschien zijn de vraagstellers sensatiebeluste wezens die, omdat ik een donkere huid heb, van mij een traumatisch verhaal over Zwarte Piet hopen te horen. Dat ik tijdens koude...