Billy (53) en ik werden vrienden tijdens de tweede coronalockdown. Ik wilde na een zware medische behandeling mijn conditie weer opbouwen, maar alle sportscholen waren dicht. Hij zat gek te worden in zijn lege sportschool en bood aan me privétraining-op-anderhalve-meter te geven. Het was een uitkomst voor ons allebei.

Billy had al snel in de gaten hoe hij mij moest motiveren. Vooral niet pushen; mij moet je afremmen. Het is psychologisch gezien een complexe kronkel, ik weet het, maar steeds als Billy benadrukt hoe ver ik al ben gekomen (zelfs al is dat niet zo, dat weet ik heus wel, soms stelt hij mijn doel tijdens de oefening naar beneden bij), krijg ik vleugels. Ik wil er maar mee zeggen dat wij elkaar behoorlijk goed leerden kennen in die ijskoude, verlaten sportschool.