Er was eens een bijzonder en verlegen meisje. Met haar lange vlechten, mooie ronde gezichtje en grote ogen kon ze ingetogen doch vastberaden vertellen over het klimaat. Ze had op een vrijdag besloten om niet naar school te gaan en voor het Zweedse parlement op de grond te gaan zitten met een kartonnen bordje. De media kwamen er als vliegen op af: wat dat schattige meisje deed, zag er interessant uit. Niet veel later, als stoere puber, zei ze tegen wereldleiders met tranen in haar ogen: ‘How dare you’. Ze werd op elk podium uitgenodigd en ging klimaattoppen af.

Ze verdiepte zich in de onderliggende oorzaken van de klimaatcrisis en begon over onderdrukking en kolonialisme. De vlechten verdwenen en de aandacht van de wereldpers verslapte. En toen de Israëlische regering met een genocide begon en ze zich daarover uitsprak, draaiden de camera’s definitief weg.

Nog heel even waren de schijnwerpers terug, bij de mars voor klimaat en rechtvaardigheid op het Museumplein, nu precies...