Wie met de trein aankomt in Frankfurt, ziet in de verte een groepje wolkenkrabbers die als verlegen kinderen beschutting zoeken bij elkaar. Aan de andere kant van de stad staat alleen maar zelfverzekerd de glazen toren van de Europese Centrale Bank te glimmen als superieur geweten. Voor je neus, op het trottoir, tussen de stroom voorbijgangers, staan groepjes mensen met bleke gezichten en gebogen schouders. Sommigen zijn nog jong maar nu al zo dof en versleten als ongepoetst zilver. Als je dichterbij komt, zie je onrustige handen biljetten van eigenaar laten verwisselen in ruil voor een roes. Pillen en heroïne, maar voornamelijk steentjes, brokjes cocaïne – crack.

De laatste speech van burgemeester Mike Josef over de stationsbuurt in Frankfurt opende als volgt: ‘Geachte dames en heren, de jarenlange moeilijke situatie in de wijk rondom het station van Frankfurt begint te verbeteren. De drugsproblematiek is sinds de zomer enigszins afgenomen. Deze vooruitgang is te danken aan...