Een groen begroeide dijk biedt een weids uitzicht over het water. De rivier de Eems mondt hier uit in de Waddenzee, aan de horizon is het eerste Duitse Waddeneiland Borkum te zien. In de oksel van de dijk heeft zich een kwelder gevormd; langs de kanten staat sporadisch wat lage begroeiing en in ondiepe geultjes vormen zich poelen met water. Zo nu en dan vliegt een scholekster voorbij. In de verte zijn de witte contouren van meer vogels te zien, die meebewegen met de waterlijn. 

Ellen Kuipers, bioloog bij de Waddenvereniging, zit in het gras en kijkt uit over het ecosysteem gevormd door slib en zand. Zij ziet iets heel anders. De roep van de vogels die er wel zijn, wordt bijna overstemd door het gesuis van de windmolen die zijn schaduw over ons werpt. ‘Als bioloog zie ik hoe arm het is: geen vogels die voedsel zoeken in de slenkjes, geen bloeiende planten, en maar een beetje zeekraal.’ 

Het is een bijna absurdistisch beeld: dwars door dit UNESCO Werelderfgoed varen schepen met...