Beste aanbidder van deze columnreeks,

Een tijdje terug deelde u me via een foto- en volgerloos instagramaccount mee dat ik als columnist niets te melden heb. U vertelde me dat ik alleen bij VN betrokken ben om dit blad aan een divers imago te helpen, u vertelde me dat ik een excuusallochtoon ben.

Doorgaans laat ‘fanmail’ uit racistische hoek me koud. Bij u lag dat anders. Het kriebelde nogal om u allerlei ziektes toe te wensen en u te bestempelen tot een scharmelinkelig restproduct van de evolutie. Voor ik het wist, kreeg ik een reactie uit mijn vingers die tekenend was voor mijn mentale toestand: ‘Met uw bestaan is vastgesteld dat God sommige van Zijn creaties geblinddoekt en onder het genot van een LSD-pilletje volbrengt.’ Dat luchtte op.

Uw opmerking lag gevoelig. Hoewel ik naar mijn idee altijd iets bijdraag en me daardoor nooit een excuusallochtoon voel, speelt er altijd twijfel op, twijfel of ik ook in de journalistiek was beland zonder mijn huidskleur. Te meer omdat...