Het was election night geweest. Dinsdagavond had ik rond zessen mijn laptop aangezet; om acht uur ’s ochtends ging hij uit. Elke talkshow, elk nieuwsbericht, de hele negen uur durende uitzending van de NOS – ik had alles gekeken. Alleen maar om te zien hoe steeds meer staten op de kaart Make America Great Again-rood kleurden.

Starend naar het plafond schreef en schrapte en herschreef ik woensdag in mijn hoofd een column. De dingen die ik wilde schrijven, vielen allemaal te verdelen in twee categorieën: ‘heb ik al een keer geschreven’ en ‘kan ik beter gillend uitspreken tegen vrienden in de kroeg’.
Tot die eerste categorie reken ik al mijn frustraties en zorgen over de valse balans aan het gros van de talkshowtafels, waar vrijwel altijd ‘beide kanten’ vertegenwoordigd moeten zijn als het om politieke discussies gaat. Zelfs als één van die kanten ongegeneerd leugens verspreidt, groepen mensen ontmenselijkt en haatdragende ideeën aanhangt die steeds verder worden...