Iedereen met kinderen boven de 15 weet dat je elke kans op een waarachtig gesprek met beide handen moet aangrijpen; voor je het weet, beperkt de communicatie zich weer tot ‘ben je wakker?’ en ‘kom je eten?’ Dus toen mijn jongste zoon (destijds 17) me vorig jaar vroeg of ik ooit van Andrew Tate had gehoord, maakte mijn hart een sprongetje. ‘Dat is een influencer die ik volg’, zei hij. ‘Ik vind dat hij wel goede dingen zegt, maar ik ben benieuwd wat jij van hem vindt.’

Ergens in mijn achterhoofd ging een oude alarmbel af. Ik dacht terug aan de keer dat mijn zoon een TikTokfilmpje liet zien van Thierry Baudet, gezellig bankdrukkend in de sportschool. Grappig toch, waarom deed ik daar nou zo zuur over? ‘Hou je ­gemak, moeder’, zei ik in gedachten tegen mezelf; anders waren we meteen uitgesproken. ‘Ik snap ­gewoon niet dat Baudet zo populair loopt te doen bij jongens die nog niet eens mogen stemmen’, antwoordde ik, kalmer dan ik me voelde over Baudets...