Hamza (37), een Pakistaanse vluchteling, sleept met zijn linkerbeen als hij de praktijk van Dokters van de Wereld binnenstapt. 

‘Pijn’, mompelt Hamza in het Engels. ‘Nog steeds veel pijn.’

Hij trekt zijn sok uit. Plafondlampen werpen een vale gloed over de stomp die uit zijn joggingbroek hangt. 

‘De rest ligt in Turkije. Jaren geleden verloren’, zegt Hamza, terwijl hij zijn teenloze voet bestudeert. ‘Het was koud toen ik door dat verdomde land trok. Het vroor er. Eerst kleurden mijn tenen blauw, toen paars. Uiteindelijk werden ze zwart, gitzwart. Ik heb ze er zelf maar afgehakt. Aan dooie tenen heb je niks.’

Hoewel zijn tenen allang zijn verpieterd in de Turkse aarde, praat hij er moeiteloos over, zonder weerzin of terughoudendheid. Hij geeft aan dat hij vorige week in het ziekenhuis is geweest. Ze maakten er foto’s van zijn voet: controle op infecties.

‘Weet je nog welk ziekenhuis je bezocht?’ vraagt de dienstdoende arts, Willemieke van den Hoek. 

De regen...