Arjan Noorlander was voor mij de druppel. Bizar, ik weet het. Van alle monsterlijke druppels verwacht je niet dat het dan net Noorlander moet zijn die de emmer doet overlopen. En toch is dat hoe het is gegaan. Ik las een tweet van Arjan Noorlander en toen heb ik Twitter opgegeven.

Toegegeven: ik heb Twitter al een keer of achtentwintig opgegeven, zoals velen met mij. Ik vertrok en kwam terug en vertrok en kwam terug, omdat ik wilde weten wat er op het platform gebeurde, maar ook níét wilde weten wat er op het platform gebeurde, en ik kwam er niet uit welk van die verlangens de overhand had. Het enige wat ik zeker wist, was dat verlangen nummer twee – níét weten wat zich op Twitter afspeelde – in rap tempo groeide nadat Elon Musk – de man die het voor elkaar krijgt zowel een van de rijkste als een van de sneuste figuren op aarde te zijn – er de boel had overgenomen. Daarvóór was het platform ook geen walhalla, maar toen Musk Twitter opkocht, voelde dat toch als het...